அரசுக்கு ஒளிவட்டம் உண்டு; ஊழியர்களுக்கு இல்லை!

பதிவர் சுரேஷ் கண்ணன் அவர்கள், அரசு ஊழியர்கள் குறித்து வருத்தங்களோடும், விமர்சனங்களோடும் எழுதியிருந்த அந்தப் பதிவை நேற்றுதான் படிக்க நேர்ந்தது. தனிப்பட்ட அனுபவத்திலிருந்து அவரது பார்வை வெளிப்பட்டு இருந்த போதிலும் ஒரு பொதுவான சிந்தனையையும், தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்தும் நோக்கத்தில் அவரது பதிவு இருந்தது நல்ல விஷயம். அந்தப் பதிவிற்கு வந்த பெரும்பாலான உரையாடல்கள் கருத்துரீதியான முரண்பாடுகளை மட்டுமே முன்னிறுத்தியதாகவும், ஆரோக்கியமானதாகவும் இருக்கிறது. பதிவுலகம் எப்படி இருக்க வேண்டும், இயங்க வேண்டும் என்பதற்கு அந்தப் பதிவையும், அதன் பின்னூட்டங்களையுமே நான் எந்தத் தயக்கமுமில்லாமல் சுட்டிக்காட்டுவேன். முதலில் சுரேஷ் கண்ணன் அவர்களுக்கு என் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

இருபத்தைந்து வருட காலம் ஒரு அரசு வங்கி ஊழியனாகவும், தொழிற்சங்க நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டு வருபவனாகவும் இருப்பதால் நானும் சில கருத்துக்களைச் சொல்ல முடியும் என நினக்கிறேன். மேலும் இந்த தேசத்தின் ஒரு பிரஜை என்ற பிரக்ஞையும் இருக்கிறது. பதிவு எழுதப்பட்டு நான்கு நாட்களுக்கு மேல் ஆகிவிட்டதாலும், ஏராளமான பின்னூட்டங்கள் ஏற்கனவே வந்திருப்பதாலும், அந்தப் பதிவு சம்பந்தமான என் கருத்துக்களை இங்குத் தனிப் பதிவிட வேண்டியதாகிவிட்டது. இதனை ‘எதிர்ப்பதிவு’ என்று யாரும் சொல்லாமல் இருப்பார்களாக. கருத்து முரண்பட்டு இருந்தாலும், உடன்பட்டு இருந்தாலும் ‘தொடர் பதிவு’ என்று அழைக்கலாமே.

இங்கே அரசு என்கிற பதத்தை ஊழியருக்கு வெறும் அடைமொழியாக மட்டுமே எடுத்துக்கொண்டு நாம் பார்க்கிறோம். அரசு என்றால் என்ன என்கிற தெளிவானப் புரிதலோடு நாம் இந்த ஊழியர்களை அணுகினால், இன்னும் சரியாக உண்மைகளின் பக்கம் செல்ல முடியும் என்றேத் தோன்றுகிறது. “ஒரு வர்க்கம் பிறிதொன்றை ஒடுக்குவதற்கான உறுப்பே அரசு. அரசு எனப்படும் சக்தி சமுதாயத்திலிருந்து உதித்தது. ஆனால் சமுதாயத்திலிருந்து மேலானதாய்த் தன்னை இருத்திக் கொள்கிறது. சமுதாயத்திலிருந்து தன்னை மேலும் மேலும் அயலானாக்கிக் கொள்கிறது.” என்று மாமேதைகளில் ஒருவரான லெனின் சொல்கிறார். இவ்வகையான அரசின் குணாம்சங்களே அந்த ஊழியர்களுக்கு வந்து சேருகிறது. பீடித்து ஆட்டவும் செய்கிறது. நல்ல நண்பர்களாய் இருப்பார்கள். அருமையான அண்ணாக தம்பியாகவும்  இருப்பார்கள். ஆனால் ஊருக்குள் மோசமான ஒரு அரசு ஊழியராக கருதப்படுகிறார். இந்த இரசயான மாற்றம் இயல்பானதாகவா இருக்க முடியும்? எல்லாம் வல்ல அந்த அரசின் செயல்! எனவே முதலில் தனிப்பட்ட மனிதர்களின் தன்மையாக இவ்விஷயத்தைப் பார்க்காமல், அமைப்பின் கோளாறாக பார்ப்போமே.

இந்த அரசு என்பது எங்கே இருக்கிறது. இதுதான் என்று ஒரிடத்தைக் காட்ட முடியாது. சகல இடங்களிலும் அதன் கைகளும், நகங்களும் நீண்டு இருக்கின்றன. ஜாதிச் சான்றிதழ் வாங்கப் போனால் அங்கு தாசில்தார்தான் அரசு. ஒரு வாகனத்தை ஒட்ட ஆரம்பித்தால் ஆர்.டி.ஓ அலுவலகம் அரசு. தெருவுக்குள் இரண்டு பேருக்கு கைகலப்பும், தகராறும் வந்தால் காவல்துறை அரசு. குற்றம் சுமத்தப்பட்டால் நீதிமன்றமே அரசு. பயிர்க்கடனோ, கல்விக்கடனோ, வீட்டுக்கடனோ வாங்க நினைத்தால் வங்கியே அரசு. இப்படி அரசின் உபகரணங்கள் நாளெல்லாம் மக்கள் மீது அதிகாரம் செலுத்திக் கொண்டு இருக்கின்றன. மக்கள் அவைகளின் தயவுக்கு நிற்கிறார்கள். உள்ளுக்குள் வெறுப்பும், தவிப்புமாய் மக்கள் அந்தக் கட்டிடங்களுக்கு உள்ளேயும், வெளியேவும் காத்துக் கிடக்கிறார்கள். அவையெல்லாம் அங்கு நடமாடுகிற, உட்கார்ந்திருக்கிற மனிதர்கள் மீது படருகிறது. கண்ணுக்குத் தெரியாமல் இருக்கும் அரசின் முகமாக, அந்த நாற்காலியில் உட்கார்ந்து அலட்சியமாக பார்க்கும் ஊழியர் காட்சியளிக்கிறார்.

நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருக்கும் மனிதருக்குள் இருக்கும் உலகம் வேறு விதமானது. அரசின் அங்கம் என்கிற பெருமிதம் இருக்கிறது. திறமை இருந்தும் அடையாளம் காணப்படாமல், சிபாரிசுகளின் பேரில் நேற்று வந்தவன் மேல் பதவிகளுக்குச் சென்று கொண்டு இருக்கிறானே என்னும் வயிற்றெரிச்சல் இருக்கிறது. தினமும் இதே வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறோமே என்கிற வெறுப்பு இருக்கிறது. இதற்கு முன்னர் வந்தவரிடம் பேசி, விளக்கமளித்ததையே அடுத்தவருக்கும் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறதே என்னும் கடுப்பு இருக்கிறது. கடன்சுமைகள் பாரமாய் இருக்கிறது. இவையெல்லாவற்றோடும்தான் தன் எதிரே நிற்பவரை அந்த ஊழியர் பார்க்கிறார்.

இப்படி இந்த இருவரும் சந்தித்துக் கொள்கிற காட்சிகள், பல்வேறு சித்திரங்களாக, அவரவர் வண்ணங்களில் தீட்டப்படுகின்றன. அந்தச் சித்திரங்கள் பெரும்பாலானவற்றில் அரசு ஊழியருக்கு ஒளிவட்டம் தெரிகிறது. காட்சிப் பிழை அது. அரசுக்கு இருக்கும் ஒளிவட்டம் இவர்கள் பின்னால் வந்து தொற்றிக் கொண்டு இருக்கிறது. மொத்த விஷயங்களுக்குள்ளும் பொதிந்திருக்கிற பொதுவான உண்மை இது.

அடுத்து முக்கியமாக விவாதிக்கப்பட வேண்டியது அரசு இயந்திரங்களில் கடைப்ப்டிக்கப்படும் கடுமையான விதிகள் (Hard rules). ஒரு சாதாரண விஷயத்திற்கும், ஏராளமான நிபந்தனைகள், நியதிகள் குறுக்கீடுகின்றன. சமீபத்தில் இன்னொரு வங்கியில் கடன்வாங்குவதற்கு எங்கள் வங்கியில் No objection Certificate வாங்க ஒரு சாமானியர்  இரண்டு நாள் அலைய வேண்டியதாயிற்று. சகல ரெக்கார்டுகளிலும் அந்த மனிதரின் பெயரும், ஊரும் இருக்கிறதா என ஆராய, சம்பந்தப்பட்ட அலுவலருக்கு அந்த அவகாவம் தேவைப்பட்டது. அலைச்சலுக்கும், மன உளைச்சலுக்கும் ஆளான அந்த மனிதர் கடும் வார்த்தைகளால், அந்த அலுவலரைத் திட்டினார். இது நடக்கிறது. ஆனால் எந்த விதத்திலும் அந்த அலுவலர் பொறுப்பல்ல. நிச்சயம் மக்களுக்கு கோபம் வரத்தான் செய்யும். இந்த விதிகள் எளிதாக்கப்பட வேண்டும். அதே நேரம் கவனமும், எச்சரிக்கையும் தேவைப்படுகிறதே. உலகம் முழுவதும் வங்கிகள் பெரும் சரிவுகளுக்கு உள்ளான போது, இந்திய அரசு வங்கிகள் தாக்குப் பிடித்து நின்றதற்கும் இவ்வகையான Hard rules காரணம் என்று சொல்லப்படுகிறது.

தொடர்ந்து பல காலமாக புதிய பணி நியமனங்கள் அதிகமாக பொதுத்துறையில் இல்லாமலிருந்தது. எந்த ஒரு இடத்திலும் புதிய வெளிச்சமும், புதிய இரத்த ஓட்டமும் பாய்கிறபோதுதான் ஆரோக்கியமானச் சூழலையும் உற்சாகமான மனநிலையையும் உருவாக்கும். பார்த்த முகங்களையே பார்த்து, அலுத்து, வெறுத்து துருப்பிடித்துப் போய்க் கிடக்கின்றன அரசு அலுவலகங்கள். அங்குள்ள ஊழியர்கள் மட்டும் எப்படி இருப்பார்கள்.

அரசு ஊழியர்களுக்கு பணிநிரந்தரம் என்னும் பாதுகாப்பு இருக்கிறது, அதுதான் அவர்களை இத்தனை அலட்சியமாகவும், உதாசினமாகவும் மக்களிடம் நடந்து கொள்ள வைக்கிறது என்பது சரியானது அல்ல என நினைக்கிறேன். நினைத்த போது, ஊழியர்களை வெளியேற்றும் நடவடிக்கை என்பது இன்று இந்தியாவுக்குள் நுழைந்திருக்கும் அந்நியக் கம்பெனிகளின் கோரிக்கை. அதற்கேற்ப labor laws வசதியாக திருத்தியமைக்கப்பட வேண்டும் என்பது அவர்களின் நிபந்தனை. எதிர்காலம் குறித்த பயத்தோடு  இருந்தால்தான், ஒழுங்காக வேலை செய்வார்கள் என்பது ஆபத்தானக் கருத்தாகவே படுகிறது. அது பாசிச சிந்தனையல்லவா. புரிதலோடும், சுதந்திரத்தோடும் தங்கள் பணியை ஊழியர்களை எப்படிச் செவ்வனே செய்ய வைப்பது என்றுதான் நாம் யோசித்தாக வேண்டும்.

இந்த ஊழியர்கள் sense of belongingness ஐ இழந்து நிற்பது இன்னொரு கோளாறு. நாம், நமது மக்கள், நமது பணி என்னும் உணர்வுகள் ஏற்படுத்தப்படவில்லை. இந்த ‘நமது’ என்பதைத் தொலைத்து விட்டதற்கும் நாம் மட்டும் காரணமல்ல. இந்த அமைப்புதான் காரணம். வசதியானவர்களுக்கு எப்படி வேண்டுமானாலும் விதிகள் வளைக்கப்படுவதும், ஏய்த்துப் பிழைப்பவர்கள் அரசின் அனுசரனையோடு கவனிக்கப்படுவதும் ஒளிவு மறைவற்ற உண்மைகளாக இருக்கின்றன. இங்கு எப்படி இந்த அரசும், அமைப்பும் எல்லோருக்கும் சொந்தமானது என்ற நினைப்பு வரும்? யாருக்கோ வந்தது என்ற எண்ணம் மூளைக்குள் இயல்பாய் உட்கார்ந்து விடுகிறது.

இவையெல்லாம் தாண்டி தனிப்பட்ட முறையில் தங்களுக்கு இருக்கிற அற்புத குணங்களால், அரசின் பிடிக்குள் வசப்படாமல் அருமையான சேவையும், பணியும் செய்யும் எத்தனையோ ஊழியர்களும் இருக்கிறார்கள். தங்கள் எதிரே நிற்பவர்களைப் பார்த்து புன்னகையோடு காரியங்களைச் செய்து கொடுப்பவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். அவர்களைச் சுட்டிக்காட்டி, பாராட்டுவ்து முக்கியமானது. அதுவே, அப்படியான மனிதர்களை மேலும் மேலும் உருவாக்கும்.  அரசின் இயந்திரத்துக்கு மனித முகத்தைக் கொண்டு வர செய்யும் பெரும் முயற்சியாக அது இருக்கும்.

தொழிற்சங்கங்களுக்கும் மிகப் பெரும் கடமை இருக்கிறது என்பதை ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும்.  தங்கள் உரிமை, நலன், சலுகை குறித்து தொழிலாளர்களிடம் பேசும் இந்த அமைப்புகள் work culture  குறித்தும் பேச வேண்டும். இன்று தொழிற்சங்கங்களுக்கு உள்ள மிகப் பெரும் சவால்களில் இதுவும் ஒன்று. சில மாதங்களுக்கு முன்னர் மேற்கு வங்க முதல்வர் புத்ததேவ் “அரசு ஊழியர்களிடம் work culture வளர வேண்டும்” என்று சொன்னதற்கு, அம்மாநிலத்தில் பெரும் கண்டனங்கள் அரசு ஊழியர்களிடமிருந்து எழுந்தன. வாழ்க்கை பழக்கத்தின் தடத்தில் ஊறிக்கிடக்கிறது. அதை அறிவின் தளத்துக்கு மாற்ற வேண்டிய போராட்டம் இது.

இன்னும் நிறைய சொல்லலாம். பதிவின் நீளம் கருதியும், உரையாடல்களுக்கான வெளியை விட்டும் இப்போது முடிக்கிறேன்.